مدادرنگی

Our best hopes often become our worst dreads, and our worst fears usually turn out to have been the best of our hopes.

I’m just trying to be deep here, I have nothing constructive to add, other than that I got yelled at by a Judge today, not because I couldnt plead my client properly, but because the Judge and his 3 clerks couldnt understand my last name. I had to spell it 3 times and then say it 4 times… I can see why people in our profession change their names…

I wont change my name ever though. I love my name, it connotes that I come from a place, where Hamburger isnt a national meal, and our best poets arent over achieving rhyme writers…

 

so, say it again, its N.O.O.R.A.E.I… then have a burger….

 

امروز بدجور دلشوریی دارم. نمیدونم چرا. از اون روزهای عجیب بود. از اون روزهایی که صبحش با آفتاب شروع شد و ظهرش به بارون ختم شد. از اون روزهایی که پلیس دادگاه آزم اید نخواست و گفت رد شو

از اون روزهایی که قاضی هی‌ وست  حرفم میپرید و مجبورم کرد ۳ بار اسمم رو تکرار کنم: نو.را.ی.

از اون روزایی که موقعی‌ که بارون میومد چتر نداشتم و موقعی‌ که آفتاب درومد چتر و قهوه و تلفن و کیف دستم بود.

چی‌؟ نو.را.ی.

امروز حوصلهٔ گوشت ندارم، دلم واسهٔ هرچی‌ موجود رو زمین  میسوزه، به علاوه خودم…احساس می‌کنم، دنیا داره باهم شکارچی بازی در میاره.

امروز  دلم هوس بوی مدادرنگی چوبی کرده.

امروز از اون روزاست